Αχχχ… Ναι, το ξέρω, πάει καιρός
που έχουμε να τα πούμε. Δεν μπορώ να δικαιολογηθώ με τίποτα νομίζω. Αλλά βρε
κορίτσια (και αγόρια θέλω να ελπίζω), μαζεύτηκαν τόσο πολλά τώρα τον
Σεπτέμβριο, που δεν προφταίνω! Δουλεία, σπίτι, κοινωνικές υποχρεώσεις, και πού
και πού καμιά έξοδος. Ξέρετε ο Σεπτέμβρης είναι μήνας προσαρμογής λένε. Λογικό
καθώς μόλις έχεις γυρίσει από ένα ήσυχο καλοκαίρι και πρέπει να ξαναμπείς σε
ρυθμούς ρουτίνας, όπου εδώ στην Αθήνα είναι αρκετά έντονοι.
Έεε έτσι και εγώ, μάλλον μου πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Μα δεν σημαίνει βέβαια πως δεν μαγειρεύω όλο αυτό το διάστημα. Ζω μέσα από αυτό! Απλά ο χρόνος είναι αρκετά περιορισμένος και δεν προφταίνω να σας βγάλω, όπως θα ήθελα, τις συνταγές που κάνω. Γιατί αν είναι να γίνει μπακαλίστικα, ας το αφήσω καλύτερα...
Έεε έτσι και εγώ, μάλλον μου πήρε λίγο παραπάνω καιρό. Μα δεν σημαίνει βέβαια πως δεν μαγειρεύω όλο αυτό το διάστημα. Ζω μέσα από αυτό! Απλά ο χρόνος είναι αρκετά περιορισμένος και δεν προφταίνω να σας βγάλω, όπως θα ήθελα, τις συνταγές που κάνω. Γιατί αν είναι να γίνει μπακαλίστικα, ας το αφήσω καλύτερα...
Έτσι λοιπόν, έχοντας πάει
επίσκεψη ένα σ/κ σε φιλικό σπίτι σε χωριό της Καλαμάτας, τη Λογγά, βρέθηκα
τελικά να γυρίζω στην Αθήνα με μια σακούλα γεμάτη ζαρζαβατικά. Πιο
συγκεκριμένα, με κάτι μελιτζάνες, από άλλη «διάσταση». Και μεγάλες (με το
συμπάθιο) μα και τόσο γευστικές (τις είχαμε ήδη τεστάρει σε μουσακά)! Οπότε τις εκμεταλλεύτηκα αμέσως και στρώθηκα
στο μαγείρεμα αυτών.
Ξέφυγα λίγο απο τις παραδοσιακές συνταγές για μελιτζάνες, όπως παπουτσάκια, ιμάμ ή τηγανιτές με κόκκινη σάλτσα και έφτιαξα μελιτζάνες ογκρατέν.
Ξέφυγα λίγο απο τις παραδοσιακές συνταγές για μελιτζάνες, όπως παπουτσάκια, ιμάμ ή τηγανιτές με κόκκινη σάλτσα και έφτιαξα μελιτζάνες ογκρατέν.